histeri

işiyordum. zihnim kepenklerini yeni kaldırmıştı. düşünüyordum.
ne olmuş ulan terk edildiysem? bu bu kadar önemli miydi?
gitmişti. tüm nedensizlikleri ardına takıp girmişti. unutmalıydım.

yüzüm düşkün. sanat birkez daha kaybetti. ben de...
ben de kaybettim. sanat alışkındı. ben de alışmalıydım.
kaybetmeye mahkumduk, dediğin gibi abi, esrarın esrarını bulduk.

içimizde evlatlıktan ne zaman reddedilirizin yıkıcı sorgusu !
ben bağnazlığın özgürlüğe kalk git ulan dediği çağda doğmuşum.
ruhumda çocuk ölmüş, iki gündür ağlamadan yatmakta...

insanların benden utanması umrum olur mu sence?
sen söyle olur mu bu beden bu ruh beni kusmanın ucundan alıyorken
içimde yıllardır biriken havaya dört el ateş açma isteği...

önümde solucansız neferlerin hak hukuk konuşması
tiranları tren çarpar temizlenir ülkeniz.
çok küçüğüz hâlâ, tüm insanlık olarak...

sevmeyi beceremeyen toplumuz, hamurumuzda yok
gök/yüzünde kuş uçsa o dahi küfre dahil.
içimde şelaleler gibi kan akıtma isteği...

katliam içten gelir, ruhu hiçbir bilim çözemez
çocuklar annelerden yaşlıdır, bilinenin aksine
taraf olmak hepimizi bertaraf etti...

ibrahim evin